Volgens Deepak Chopra bestaat toeval niet. Alles verloopt op basis van synchroniciteit.
Als je bewust leeft, dan zie je overal tekens.
Zo kreeg ik op het juiste moment een boek in mijn hand geduwd van een goede vriendin en collega Veerle. “Dit boek van Paulo Coelho is echt een boek voor jou” zei ze.
Op het moment dat ik het boek kreeg had ik al een levenslange tocht achter de rug : een zoektocht naar mezelf. Ik voelde dat een bepaalde leegte in mij niet gevuld raakte, ondanks mijn drukke bestaan en opgejaagde levensstijl van deadlines en andere bezigheden.
Alles wat ik deed, alles rondom mij, kon de schreeuw van elke cel, elke atoom, elke molecule in mij, niet verstommen die riep om een verzoening met mijn innerlijk ik. Een schreeuw naar de zoektocht van mijn eigen legende en missie in dit leven.
Toen ik het boek van Paulo Coelho open deed, werd ik dadelijk betoverd door de schrijfstijl van deze man. Zijn woorden raakten me onmiddellijk heel diep. In elke letter zag ik een teken en wegwijzer richting mijn innerlijke “ik”, ver achter mijn ego.
De Alchemist is een boek gevuld met boodschappen voor degene die het wil zien. Ik heb het boek de eerste keer op nog geen twee dagen uitgelezen. Daarna las ik het nog ontelbare keren. En telkens wanneer ik dit boek herlees, kom ik steeds nieuwe elementen en tekens tegen. Het is alsof dit boek met mij mee groeit. Ik heb het gevoel dat dit boek heel veel geduld met me heeft, want beetje bij beetje begrijp ik ineens woorden en zinnen die ik de vorig keer gewoon als een aaneenschakeling van letters en woorden zag.
Door dit boek heb ik ook besloten om mijn eigen legende te gaan zoeken in de woestijn. Volgens De Alchemist hebben vele anderen het me voor gedaan. De woestijn brengt je terug naar het begin van alle begin. Het maakt je nederig en bewust van je nietigheid.
Bij het draaien van de laatste bladzijde van De Alchemist wist ik het zeker: “ik ga naar de woestijn”.
Ik belde dadelijk Malika, een goede vriendin van mij, en vertelde haar mijn intentie. Ze luisterde aandachtig en motiveerde me om zeker mijn droom te volgen. Na een maand vertrok ik voor de eerste keer richting de woestijn. We waren met z’n vieren: Malika, Veerle, Jawad en ikzelf.
We begonnen aan een reis naar het onbekende. Hiervoor had ik nog nooit een woestijn gezien, behalve op tv dan. Ik werd door iedereen voor gek verklaard: ‘wie gaat nu naar de woestijn?’ Hoe meer mensen me gek verklaarden of angsten probeerden aan te praten, hoe zekerder ik werd van mijn queeste.
Eenmaal aangekomen in Zagora, voelde ik dadelijk de rust die ik zocht. Ik voelde dat elke cel in mijn lichaam één werd met de woestijn. Eén met alles in en rondom mij. Ik kwam thuis in een omgeving die ik hiervoor niet kende maar die mijn ziel wel herkende.
Elke dag in de woestijn bracht me met kwantumsprongen dichter bij mezelf. De nachten brachten een sterrenhemel mee die opkwam in vol ornaat. Een sterrenhemel die me bewust maakte dat we allen afkomstig zijn uit één en dezelfde materie en energie. De sterren en het zand waar ik op lag, omarmden me met een onvoorwaardelijke liefde.
Toen we de woestijn achter ons lieten om terug te keren naar onze leefwereld wisten we één ding: “we waren niet meer dezelfde”. De woestijn had ons wakker gemaakt. We beseften ineens dat we eigenlijk geleefd werden in onze maatschappij.
In de woestijn leefden we vanuit een verbinding met onszelf en het universum. We leefden bewust. Een heerlijk gevoel is het om bewust te zijn van tekens die je krijgt van de natuur en de omgeving waar je je fysiek in bevindt. Alles loopt moeiteloos en dwingt je om los te laten en te vertrouwen op het leven zelf.
We hadden heel veel redenen om terug te gaan naar de woestijn. Maar ook een reden om deze ervaring met vele anderen te delen. Samen met Malika hebben we tientallen vrienden meegenomen naar de woestijn.
De ene ging mee om eens te kijken of hij echt leeft of eerder geleefd werd. Anderen gingen mee om alles op een rijtje te zetten en nieuwe levensdoelen te stellen. Weer anderen gingen mee om even ver van alle drukte te zijn en zichzelf terug op te laden. Sommigen gingen gewoon mee voor de natuur.
Ondertussen maakte ik zeker al zestien keer deze innerlijke en uiterlijk reis. Een tocht door de prachtige natuur en een reis door de vele lagen van mijn tijdige ego heen, naar mijn echte eeuwige Ik.
Onze inleefreis heeft de laatste jaren ook een nieuwe dimensie gekregen. Elke inleefreis richting de woestijn gaat gepaard met een sociaal project.
Ik ben dankbaar en trots op de medereizigers en sponsors die het mogelijk hebben gemaakt dat wij nu meer dan 13 waterputten hebben geboord in dorpen en scholen. Ook hebben we al meer dan 500 fruitbomen geplant die straks een opbrengst gaan hebben die we kunnen gebruiken om arme kinderen, meisjes en weeskinderen de kans te geven om school te lopen. We hebben ook al honderden kinderen de kans kunnen geven om een jaartje extra te gaan studeren.
De woestijn maakt je dankbaar en geeft je de kracht en energie om een steentje bij te dragen aan een betere wereld. Door middel van deze sociale projecten, maar ook door gewoon mee te gaan en te genieten van de weg die zicht mysterieus voor je ontvouwt in de woestijn, word je bewust van het gezegend leven dat we mogen delen met degenen die het minder goed hebben. Zowel hier in eigen omgeving als ginder in het zuid-oosten van Marokko.